Μια μικρή κοινωνία ο παραδοσιακός χορός…

Καινούρια χορευτική χρονιά ξεκινάει, να είμαστε καλά, να έχουμε γερά ποδάρια και να χορεύουμε!

Τα καλά του χορού γενικότερα, και του παραδοσιακού χορού ειδικότερα, νομίζω έχουν αναλυθεί πολλές φορές και από πολύ πιο ειδικούς από μένα σε αυτά τα θέματα. Ένα όμως από αυτά που κάνουν τον παραδοσιακό χορό ιδιαίτερα γοητευτικό είναι το πόσο μοιάζει με μια μικρή κοινωνία. Όλα όσα γίνονται στην κοινωνία μας, γίνονται και μέσα σε μια ομάδα που κάνει παραδοσιακούς.

Όσοι είναι χρόνια σε τέτοιες ομάδες, ή έστω έχουν χορέψει, θα έχουν σίγουρα καταλάβει ότι ο χορός αυτού του είδους μπορεί να δώσει ταυτόχρονα και μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Μιλάμε άλλωστε για…ομαδικό άθλημα! Όλοι για έναν και ένας για όλους, που λένε και οι σωματοφύλακες!

Όπως σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, έτσι και εδώ, δεν γίνεται όλοι να τα πηγαίνουν καλά με όλους. Αλλά είναι βασικό να μπορούν να κάνουν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους για όσο διαρκεί ο χορός, είναι σπουδαία ικανότητα αυτή. Είναι σημαντικό να μπορείς να πιάνεσαι με το διπλανό σου και ακόμα και αν δεν τον ξέρεις, αν δεν τον συμπαθείς, να μπορείς να χορεύεις με το ίδιο βήμα και να χαμογελάς.

Η συμμετοχή σε ένα μάθημα παραδοσιακών χορών, σε μια ομάδα, μπορεί να σε διδάξει πολλά παραπάνω πράγματα από τα βήματα και τη μουσική.

Και μόνο το ότι δηλώνεις συμμετοχή στην ομάδα αυτή εμπεριέχει μια ευθύνη. Μια ευθύνη να είσαι συνεπής στα μαθήματα, στις πρόβες σου, στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις και δηλώνεις ότι θέλεις να αποτελείς μέρος τους. Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό, δε σε πάνε…φυλακή, αλλά το σωστό είναι αφού αναλαμβάνεις την ευθύνη να την τηρείς. Γιατί σε σένα στηρίζεται ο διπλανός σου που πιάνεται μαζί σου. Σε σένα στηρίζεται το ζευγάρι σου που χορεύετε μαζί και με σένα πρέπει να κάνει πρόβες. Αν λείψεις, τον κρεμάς.

Μαθαίνεις πώς να συνεργάζεσαι, πώς να υποστηρίζεις τον άλλον. Είπαμε, ομαδικό άθλημα. Δεν έχει σημασία αν εσύ είσαι τέλειος, πρέπει να είμαστε όλοι καλοί σε μία ομάδα για να φανεί η ομάδα όπως πρέπει. Δεν καρφώνεις το λάθος του άλλου, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Αντίθετα, προσπαθείς να τον καλύψεις, να τον βοηθήσεις γιατί μόνο έτσι θα φανεί όπως πρέπει η προσπάθεια. Υπάρχει αλληλεξάρτηση, χέρι-χέρι (κυριολεκτικά) φτάνουμε σε ένα καλό αποτέλεσμα!

Ο σωστός “μαθητής” δίνει υποσχέσεις ξεκινώντας. Υποσχέσεις ευθύνης, παρουσίας, προσοχής αλλά και συμμετοχής. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι πολύ σοβαρά τα λέω για ένα μάθημα χορού αλλά ας μην ξεχνάμε ότι για κάποιους αυτό είναι δουλειά, είναι επιστήμη, στηρίζουν πράγματα σε αυτό και κατ’επέκταση σε σένα. Αφού λες ότι θα την κάνεις την προσπάθεια, κάντην σωστά.

Οι παραδοσιακοί χοροί σε βοηθούν να κοινωνικοποιηθείς. Γνωρίζεις, μιλάς, μοιράζεσαι πράγματα. Συναντάς καινούριους ανθρώπους που μπορεί να γίνουν παρέα σου στο μέλλον, θα περνάς αρκετές ώρες μαζί τους. Μαθαίνεις λοιπόν να συνυπάρχεις μαζί τους, να καταλαβαίνεις τι λένε και πώς το λένε. Να πιάνεις τις κρυφές παγίδες που μπορούν να οδηγήσουν σε παγωμάρα. Να μαθαίνεις πότε πρέπει να σταματάς. Γενικά να μαθαίνεις να συνυπάρχεις!

Τα θεωρείτε υπερβολικά όλα αυτά; Μπορεί στην αρχή. Αλλά όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία να συμμετέχεις σε παραστάσεις, φεστιβάλ, ταξίδια και δραστηριότητες που απαιτούν πρόβες, συναντήσεις μέχρι και…συγκατοίκηση, θα δεις πώς όλα αυτά θα σου φανούν χρήσιμα και με το παραπάνω.

Σημασία πάνω από όλα έχει να απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε. Καλό θα ήταν όμως να το κάνουμε χωρίς να ενοχλούμε τους άλλους. Ότι ισχύει δηλαδή στην κοινωνία ισχύει και στην “μικρή κοινωνία” μιας ομάδας παραδοσιακών χορών. Θέλουμε να το πάρουμε στην πλάκα; Οκ, δικαίωμά μας, αλλά μην το χαλάμε και για τους άλλους. Γιατί αν το χαλάσουμε, πάντα-μα πάντα-θα βρει τρόπο η ομάδα να μας πετάξει έξω. Όπως γίνεται πάντα…

ΠΗΓΗ:http://www.topoikaitropoi.gr/