Ευάγγελος Χαλιγιάννης (γεν.1938), ένα από τα καλύτερα κλαρίνα του Παρακαλάμου, μελος της μουσικής οικογένειας των Χαλιγιάννιδων γιος του Γιάννη Χαλιγιάννη ή Κερίμη (γεν.1890) .
Ο Βαγγέλης Χαλιγιάννης αναφέρεται από ντόπιους μουσικούς ως ένας δεξιοτέχνης που αποδίδει με το κλαρίνο του το τοπικό παρακαλαμιώτικο χρώμα με τον πλέον γνήσιο τρόπο. Έχει συνεργαστεί με το Βασίλη Σαλέα στην Αθήνα, όπου εργάστηκε από το 1988 ως το 1990.Από τους ντόπιους φημισμένους μουσικούς έπαιξε κοντά στον Φεΐμη, τον Ισένη, τον Καντρή και τον Κερίμη. Δίδαξε σε αρκετούς ανερχόμενους όπως τον Σ. Τάσση από τη Βροντισμένη, τον Τόλη από τη Σιούτιστα, τον Λάμπρο Καραφέρη από το Λίθινο.
Ο αυτοδίδακτος δεξιοτέχνης του γνήσιου Ηπειρωτικού παιξίματος του κλαρίνου με την βραχνή φωνή ήταν ο Βαγγέλης Χαλιγιάννης από τον χωριό Παρακάλαμο Ιωαννίνων.
Ήταν ο μοναδικός στο να σε δακρύζει με τα ακούσματα του κλαρίνου και θα έλεγα ότι ακόμα και νεκρούς ζωντανεύει. Ήταν τόσο γνήσιο , εκφραστικό και πηγαίο το παίξιμό του που σε καθήλωνε στο άκουσμα του και υιοθετήθηκε και παίζετε από όλους σχεδόν τους νέους οργανοπαιχτες του κλαρίνου .
ΛΙΓΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΟΠΟΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΝΑΣΥΡΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ
Αρετή, χωριό κοντά στον Παρακάλαμο. Πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής, Παρασκευή του Πάσχα. Μια ζύγια με δύο κλαρίνα. Οι δύο κορυφαίοι κλαριντζήδες στα πανηγύρια της ευρύτερης περιοχής. Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΙΓΙΑΝΝΗΣ από τον Παρακάλαμο και ο ΤΑΚΗΣ ΧΑΡΙΣΙΑΔΗΣ, γνωστότερος ως ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΣ από το Δελβινάκι. Μια παίζει ο ένας μια ο άλλος. Δίπλα τους ούτε λαούτο ούτε βιολί αλλά δύο ντέφια, ένα ακορντεόν και μια ηλεκτρική κιθάρα. Μικρό το κακό, το γλέντι είναι καλό. Καθόμαστε αντίκρυ. Στην αρχή ντρεπόμαστε να βγάλουμε κάμερες και φωτογραφικές. παρότι του επαγγέλματος ανέκαθεν αισθανόμασταν ενοχές να βάζουμε φακούς ανάμεσα σε εμάς και σε ότι αγαπάμε και μας αρέσει πολύ και το σεβόμαστε περισσότερο. Κάποτε στο Λούβρο καθόμασταν πίσω από την Αφροδίτη της Μήλου για να μην ανακατευτούμε με τις γιαπωνέζικες ορδές που αλίμονο κι αν βλέπανε με γυμνό μάτι το άγαλμα έστω και όσο κρατάει ένα μετείκασμα. Κι αργότερα στη Βρουκούντα ντραπήκαμε βλέποντας τους «συναδέλφους» να έχουν χώσει κάμερες και μικρόφωνα στο κέντρο του χορού, διαλύοντας την τοπογραφία του ίδιου του πανηγυριού (ανάμεσά τους και υπεράνω πάσης υποψίας ερευνητές της Ακαδημίας). Έτσι και στην Αρετή, κωλώσαμε. Μείναμε αποσβολωμένοι να τηράμε σαν εκκλησία τους γύφτος μουσικούς. Πήγε αργά μέσα στη νύχτα όταν αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε. Έγνοια να αποτυπώσουμε τη σχέση του Χαλιγιάννη με τα βήματα του κάθε φορά πρωτοχορευτή. Παλιά γενιά, παίζει κοιτώντας διαρκώς τα βήματα. Που και που κλείνει τα μάτια και σηκώνει το κλαρίνο σα να θέλει να διαβεί χορό και βουνά, ουρανό και επίγεια με το λαγγερό κλαρίνο του. Μας θυμίζει αυτό που κάποτε μας έλεγε σε μια εκδήλωσή μας στο παλιό Μαυρονόρος, ότι θέλει να πετάξει με το κλαρίνο του πάνω από τον Κασιδιάρη. Αργά μέσα στη νύχτα παίρνει μια ανάσα ενώ παίζει ο Τάκη Λούκας-μορφή και αυτός. Τότε χαϊδεύει για λίγο το πρόσωπό του με την παλάμη, βαριά η κούραση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου