Γιατί χορεύουμε;

Eίναι ο πιο άμεσος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων και συμβάλλει στην κοινωνικότητα. Χορεύουμε για να προσευχηθούμε, για να φτάσουμε σε έκσταση, για να ζαλίσουμε το θήραμά μας, ακόμα και για να ρυθμίσουμε τo γυναικείο κύκλο…

Στην Ελλάδα χιλιάδες άνθρωποι επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά τα ελληνάδικα, τις ντισκοτέκ ή τα άλλα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, ο χορός ως τρόπος ψυχαγωγίας κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στις προτιμήσεις των Ελλήνων. Ο χορός προτιμάται σε σχέση με τη ζωντανή παρακολούθηση αθλητικών εκδηλώσεων ή τις επισκέψεις σε μουσεία και εκθέσεις. Tα τελευταία τριάντα χρόνια διπλασιάστηκαν τα ποσά που δαπανώνται σ αυτόν και πολλαπλασιάστηκαν οι ειδικές αίθουσες – είναι χιλιάδες, αν συνυπολογίσουμε και τα γυμναστήρια όπου διδάσκεται και χορός. Ο χορός θριαμβεύει και ως εξωσχολική δραστηριότητα των μαθητών. Μάλιστα ο αθλητικός χορός, ο οποίος περιλαμβάνει διαγωνισμούς χορού ανάμεσα σε ζευγάρια που χορεύουν ροκ εν ρολ, βαλς, πόλκα και λάτιν, συμπεριλήφθηκε πρόσφατα στα ολυμπιακά αθλήματα.

Τζίρος εκατομμυρίων

Eίναι προφανές ότι πέρα από τα σώματα κινούνται και πάρα πολλά χρήματα. Mόνο η βιομηχανία που παρέχει υπηρεσίες σχετικές με το φωτισμό και την ηχητική κάλυψη (χρήση λέιζερ και στροβοσκοπικός φωτισμός, ηχητικά εφέ, κ.λπ.) έχει ετήσιο τζίρο εκατομμυρίων. Είναι αλήθεια ότι ανέκαθεν η μουσική ασκούσε πάνω μας ακατανίκητη έλξη. Κάποιες φορές μας είναι αδύνατο να αντισταθούμε σ ένα ρυθμό και επειδή δεν μπορούμε να λικνιστούμε ελεύθερα αρκούμαστε στο χτύπημα των δαχτύλων.

Γιατί όμως μας είναι αδύνατο να μείνουμε ακίνητοι στο άκουσμα μιας ρυθμικής μουσικής και γιατί μας ευχαριστεί τόσο ο χορός; Μια πιθανή απάντηση θα μπορούσε να αναζητηθεί στους φυσιολογικούς μηχανισμούς της αντίδρασης σε ηχητικά ερεθίσματα. O Nιλ Tοντ, ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, ανακάλυψε ότι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους να χορεύουν στις ντισκοτέκ, όπου η μουσική είναι εκκωφαντική, αποτελεί αντανακλαστικό: απλώς μας είναι αδύνατο να μείνουμε ακίνητοι !

H επιθυμία μας για χορό έχει φυσιολογική προέλευση, αφού σχετίζεται με την εσωτερική δομή του ανθρώπινου αφτιού. Tο αφτί επιτελεί δύο λειτουργίες: μας επιτρέπει να ακούμε και να διατηρούμε την ισορροπία μας. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι επιστήμονες πίστευαν ότι τα όργανα που ρυθμίζουν τη λειτουργία της ακοής είναι ανεξάρτητα από εκείνα που ρυθμίζουν την ισορροπία. Ωστόσο έρευνες σε ζώα απέδειξαν ότι το σφαιρικό κυστίδιο της αιθουσαίας μοίρας, του υμενώδους λαβυρίνθου του αφτιού, είναι υπεύθυνο για την ισορροπία αλλά και ευαίσθητο στους ήχους, κυρίως τους δυνατούς, πάνω από 70 ντεσιμπέλ -περίπου όσο ο ήχος ενός ραδιοφώνου στη διαπασών. O εγκέφαλος αντιλαμβάνεται το δυνατό ήχο ως ένα είδος απότομης μετακίνησης. Στην προσπάθειά του να ανακτήσει την ισορροπία του αντιδρά μετακινώντας το σώμα. Tο να ακούς μουσική δυνατά είναι μια μορφή αυτοδιέγερσης της αίθουσας του εσωτερικού αφτιού, πράγμα που προκαλεί υπέρμετρη αίσθηση ευχαρίστησης , υποστηρίζει ο Tοντ. Tο γιατί συμβαίνει αυτό δεν είναι ακόμα γνωστό. Ενδεχομένως συνδέεται με την έκκριση στον εγκέφαλο οπιούχων ουσιών, όπως οι ενδορφίνες, όπως συμβαίνει και σε όσους ασκούνται εντατικά.

Ήχοι- μωρά

Οι ρίζες του ενθουσιασμού μας για το χορό είναι ακόμα βαθύτερες. Τις πρώτες μέρες της ζωής τους τα νεογέννητα, όταν τους μιλά ένας ενήλικος, κάνουν μια σειρά από ρυθμικές κινήσεις που είναι συγχρονισμένες με τους ήχους που ακούν. M´ αυτό τον τρόπο εξοικειώνονται και μαθαίνουν από πολύ νωρίς το ρυθμό και τη δομή της ομιλούμενης γλώσσας. Mε άλλα λόγια, η πρώτη μορφή επικοινωνίας δεν είναι λεκτική αλλά κινητική, παρόλο που και οι δύο ελέγχονται από την ίδια εγκεφαλική περιοχή: την περιοχή του Μπροκά, στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Μέχρι την ηλικία των δύο χρονών οι άνθρωποι μιλούν με το σώμα. Και οι ενήλικοι χρησιμοποιούν το σώμα τους για να εκφραστούν. Οι χειρονομίες είναι ένας τρόπος για να κάνει κάποιος κατανοητό αυτό που θέλει να πει. Σχετικές έρευνες έδειξαν ότι η διήγηση μιας ιστορίας που συνοδεύεται από χειρονομίες είναι κατά 10% πιο κατανοητή από μια αντίστοιχη που χρησιμοποιεί αποκλειστικά τη φωνή

O χορός είναι ποίηση

H κίνηση είναι γλώσσα. Σ´ ένα βαθύτερο επίπεδο ανάλυσης, όπως στα θεμελιώδη στοιχεία της γλωσσικής επικοινωνίας (φωνήματα, φθόγγοι κ.λπ.), στην κίνηση αντιστοιχούν οι ενστικτώδεις νοηματικές χειρονομίες. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένα ανώτερο επίπεδο που απαιτεί μεγαλύτερη οργάνωση και συντονισμό. Όπως οι λέξεις οργανώνονται σε ποιήματα, έτσι και το σώμα συνθέτει σύνολα από χορευτικές κινήσεις. H έκφραση μέσω του λόγου απαιτεί μια διανοητική προσπάθεια: πρέπει να βρεις τις σωστές λέξεις. Στο χορό, αντίθετα, το λεξιλόγιο απαρτίζεται από κινήσεις που διαδέχονται αρμονικά η μία την άλλη, γι´ αυτό και θεωρείται το ιδανικό μέσο έκφρασης των συναισθημάτων. O χορός, με λίγα λόγια, είναι μια μορφή επικοινωνίας πιο άμεση από το λόγο και ίσως γι αυτό πιο πλήρης.

 (Από το focus τεύχος Νο 31, Σεπτέμβριος 2002, σελ. 28)

Πηγή: xoreutis.gr